و دورويي هاي بني عباس را از نزديك لمس كردند; اما ايشان در طي اين دوران دشوار و روزگاران محنت بار و ايام تيره و تار در سرزمينهاي اسلامي، فروغ اميد بر دلهاي مسلمانان سينه چاك تابانيدند و نور ايمان را در قلبها زنده نگاه داشتند و همراه با مصاحبان و شاگردان و اصحاب و دوستداران خويش، راه پيامبر و اهل بيت مكرم ايشان را ادامه دادند. امام صادق (عليه السلام) در اوضاع و شرايط نابسامان و پر فتنه آن روزگار، چنان مصلحت ديدند كه چراغ علم و معرفت را برافروزند و به احياء و ترويج و تحكيم سنت نياي پاكشان، پيامبر عزيز اسلام (صلّي الله عليه وآله)، مبادرت ورزند. به همين منظور، به امر آموزش و اشاعه فقه و حديث پرداختند. هم از اين رو، به زودي از اطراف و اكناف و اقطار اربعه سرزمينهاي اسلامي، عاشقان معارف اهل بيت (عليهم السلام) برگرد شمع وجودشان حلقه زدند و از درياي پرفيض معارف ايشان به رهور و مستفيض گشتند. جاذبه هاي معنوي و اقتدار روحي و غناي علمي آن بزرگوار تا بدان پايه بود كه حتي فقها و علماي بلند پايه بلاد اسلامي نيز، مصاحبت با ايشان را مغتنم و مايه ي سعادت و رهايي مي دانستند. در اين زمينه، قول امام ابوحنيفه (رضي الله عنه) چه زيبا و بجاست كه فرمود: اگر درك محضر امام صادق (عليه السلام) ميسر نمي گشت، نعمان (ابوحنيفه) هلاك مي شد... نيز در منابع اسلامي آمده است كه شخصي به امام ابوحنيفه (رضي الله عنه) اظهار داشت كه مايملكش را بر امام وقف نموده است;در اين صورت چه كسي